ՍՐԲՈՑ ՂԵՒՈՆԴԵԱՆՑ ՔԱՀԱՆԱՅԻՑ ՏՕՆԻ ԱՌԻԹՈՎ ՍՈՒՐԲ ԵՒ ԱՆՄԱՀ ՊԱՏԱՐԱԳ ՍՐԲՈՑ ՎԱՐԴԱՆԱՆՑ ԵԿԵՂԵՑՈՒՄ

Երկուշաբթի, թւականիս փետրւարի 13-ին, տօնն էր Ղեւոնդեանց քահանայից։ Հոգեւոր Հայրեր, որ 451 թւականին Աւարայրի մեծ ճակատամարտում, Ղեւոնդ երէցի նման արիացեալ ոգով՝ զինավառեցին վասն հաւատքի եւ վասն հայրենեաց մարմնաւոր բանսարկոյի դէմ դուրս եկած զօրավարներին։

Այս տարի եւս այդ առիթով, նախագահութեամբ Թեմիս Առաջնորդ՝ Գերշ․ Տ․ Սեպուհ Ս․ Արք․ Սարգսեանի, Սրբոց Վարդանանց եկեղեցում Գերպ. Տ. Վաղինակ Ծ. Վրդ. Մելոյեանի ձեռամբ մատուցւեց Սուրբ եւ Անմահ Պատարագ։ Արարողութեանը ներկայ էին, թեմիս քահանայ հայրերը, որոնցից ոմանք խոնարհաբար սպասարկում էին Սուրբ եւ Անմահ Պատարագին նաեւ իրենց մասնակացութիւնն էին բերել՝ Իսլ. խորհրդարանում Թեհրանի եւ հիւսիսային իրանահայութեան պատգամաւոր Արա Շահվերդեանը, Թեմական խորհրդի անդամ պրն. Հայկազ Շիրւանեանը, եկեղեցիների խորհուրդների ներկայացուցիչներն ու նշմարելի թւով հաւատացեալներ:

Հայր Սուրբը յընթացս Սուրբ եւ Անմահ Պատարագի օրւայ խորհրդին անդրադառնալով ասաց.-«Ղեւոնդեանց քահանայից տօնը՝ տօնն է այն եկեղեցականաց, որ իրենց բոցաշունչ քարոզներով, Վարդանանց վասն հայրենեաց եւ վասն հաւատոյ պատերազմի հրահրիչները դարձան, որոնք ողջ աշխարհին սովորեցրին, որ երբ մի ազգի հայրենիքն ու հաւատքը վտանգւում է, ամբողջ ազգը, պետութիւնն ու եկեղեցին պէտք է միանան ու միասնաբար պատերազմի դաշտ իջնեն»։ Նա իր խօսքը շարունակելով ասաց, որ Ղեւոնդեանց քահանաներն էին, որ քաջալերեցին Վարդանանց՝ անվախօրէն իջնել պատերազմի դաշտ յիշեցնելով նրանց թէ մահից անդին անմահական կեանքն է սպասում նրանց եւ բոլոր ճշմարիտ հաւատացեալներին։ Նա յաւելեց, որ Ղեւոնդեանց քահանաները ատեանում՝ իրենց դատավարութեան ժամանակ առիթ ունեցան Քրիստոսի մասին վկայութիւն տալուն։ Թէեւ դատաւորները ամէն կարելին արեցին, որ Ղեւոնդեանները ուրանան Քրիստոսին, բայց նրանք ունայնութիւն հռչակելով չար թշնամու պաշտամունքը ի վերջոյ քաջաբար Սուրբ Հոգու զօրութեամբ երկնային ցնծութեամբ լցւած դիմագրաւեցին նահատակութիւնը։

Նա իր քարոզի միւս բաժնում հոգեւոր եզրակացութիւններ անելով սրբերի կեանքից՝ հաւատացեալներին յորդորեց նրանց կեանքի օրինակին հետեւելով, զերծ լինեն արդիական կռապաշտութիւնից՝ նիւթապաշտութիւնից, դրամապաշտութիւնից, աթոռամոլութիւնից, եսասիրութիւնից ու մարդապաշտութիւնից: Նա ասաց, որ կարող է պատահել մարդ իր նմանին աւելի սէր ընծայի քան Աստծուն: Նա յաւելեց երբ մարդահաճութիւնը ծնունդ է առնում մարդու մէջ՝ մարդու մէջ մեռնում է աստւածահաճութեան զգացումը ու երբ մարդն է դառնում մեր ուշադրութեան առարկան Աստւած եւ անիւթական ճշմարտութիւնները չեն կարող դառնալ մեր կեանքի առանցքը, կորիզը ուշադրութեան, սիրոյն ու պաշտամունքին առարկաները։ Նա յաւելեց ու ասաց, որ իւրաքանչիւրս պիտի քննի իր սիրտը եւ տեսնի թէ ինք ի՞նչ բանի պաշտամունքի է նւիրւել։

Հայր Սուրբը նաեւ մատնանշեց թէ ինչպէս որ Ղեւոնդեանց քահանաները հոգեւոր պատերազմի կոչ ուղղեցին Վարդանանաց, այսօր եւս քահանայից դասը հաւատացեալներին պիտի յորդորեն՝ լինեն աստւածասէր եւ ճշմարտապէս հայրենասէր, քանի որ ինչպէս որ հաւատքն է պահում մեր հոգին ապա հայրենի հողը պահում է մեր նիւթական գոյութիւնը։ Նա յաւելեց եթէ հաւատքը մեզ ասում է, որ մենք երկնքում արքայութիւն ունենք, ապա աշխարհում մեր արքայութիւնը Հայաստան աշխարհն է։ Հայր Սուրբը նաեւ հաստատելով այն իրողութիւնը, որ սրբերի կրած նեղութիւնը եղաւ առիթ վկայութեան, ասաց իւրաքանչիւրիս կեանքի մէջ ամէն մէկ փորձութիւն պիտի լինի առիթ վկայութեան, որպէզի ի լուր շուրջ բոլորի պիտի ցոյց տանք մեր սէրը Քրիստոսի նկատմամբ։

Յաւարտ արարողութեան Սրբոց Վարդանանց եկեղեցու սրահում տեղի ունեցաւ սիրոյ ճաշ եւ ընդունելութիւն, որի ընթացքին օրւայ տօնի առիթով Քահանայ Հայրերին խորհրդանշական նւէրներ տրւեցին։

Առաջնորդ Սրբազան Հայրը միջոցառման ընթացքին խօսք առնելով անդրադարձաւ այն իրողութեան, որ հոգեւոր հովիւը պարտականութիւն եւ պարտաւորութիւն ունի նախ իր անձի նկատմամբ եւ ապա իր եկեղեցու եւ իր ժողովրդի նկատմամբ։ Նա իր ուրախութիւնը յայտնեց, որ Թեհրանի թեմում Ղեւոնդեանց տօնը այլեւս իր տեղը գտել եւ ամէն տարի եկեղեցիներից մէկում ոգեկոչւում է այս տօնը, որը պիտի շարունակել, որովհետեւ այս տօնն իր էութեամբ՝ կրօնական, ազգային եւ հայրենասիրական երեք անքակտելի ու անբաժանելի իրարմով շաղախւած իրականութիւններ են բովանդակում: Կրօնական է, որովհետեւ մենք յանուն Քրիստոսի եւ Իր Աւետարանին պատերազմի դաշտ գնացինք․ ազգային է, որովհետեւ սերտօրէն առնչւած է մեր հայրենիքի հետ ու հայրենիքը որեւէ ժողովրդի պարագային իր գոյութեան խարիսխն է եւ վերջապէս երրորդը նաեւ հայրենասիրութեան, կրօնասիրութեան, եկեղեցասիրութեան, որպէս ամբողջութիւն մեզ առաւելագոյն չափով պարտաւորեցնող է։ Տօնն ինքը ծանր բեռ է դնում մեր ուսերին, որ մենք մեր պարտականութիւնները ոչ թէ ի պարտաւորութիւն կատարենք այլ մեր էութիւնից բխող պարտականութիւն կատարենք, քանի որ մեր ինքնուրոյնութիւնը բնորոշող տօներ են Ղեւոնդեանց եւ Վարդանանց տօները։ Սրբազան Հայրն իր արտայայտութիւնների աւարտին յայտնեց, որ քահանայութիւնը նւիրկան կոչում եւ առաքելութիւն է, սակայն ոչ միայն հոգեւորականներն են որ առաքելութիւն ունեն, աշխարհականներն իրենք էլ հոգեւոր առաքելութիւն ունեն ժողովրդի մէջ կենդանի պահելու Աստծու խօսքը՝ Պետրոս առաքեալի բառերով,-«Որպէս ընտիր ազգ իր պարտաւորութիւնը կատարելու ամբողջական ձեւով»։

Ազգային Առաջնորդարանի Հանրային կապ