روزهء بزرگ

از جشن «شادمانگی اصلی» تا «زاتیک» را «روزهء بزرگ»  می‌ نامند، زیرا از همه روزه‌ها بلندتر است (40روز) ، پس از این رو «بزرگ» خوانده می‌شود. «روزهء بزرگ» را بدان سبب که 40 روز دارد، چهلگانه نیز می‌نامند. روزگاری نان و نمک نیز می‌گفتند. در قدیم، در برخی روزهای «روزهء بزرگ» نان و نمک می‌خوردند و یا روزه را با نان و نمک پایان می‌دادند.

در واقع، «روزهء بزرگ» با احتساب «روزهء هفتهء نیکو»، هفت هفته (49روز) دارد. 

پرهیز به معنی نخوردن برخی خوراکی ها، از جمله گوشت، لبنیات، تخم مرغ، و وقف خود به ریاضت، استغفار و توبه است.    

روزه‌ها را می‌توان به گونة زیر بخش کرد:

روزه‌های یک روزه

روزة نخستگان

روزه‌ یک‌هفته‌ای

روزه ناواگاتیک

روزة چهلگان یا روزة بزرگ

دوران روزه‌داری، خاصّة «روزهء چهلگان»، غیر از نخوردن برخی خوراکی‌ها و پرهیزگاری، همچنین روزهای اندیشیدن، خودآزمایی، پشیمانی و توبه است. روزهای روزه‌داری فراگیری دین، پرورش معنوی، پشیمانی و طلب آمرزش از برای تقصیر و خطا و گناه است.

مسیح چهل روز به بیابان رفت تا نیایش، روزه داری کرده و برای خدمات آینده آماده سازد. در انجیل‌ها، این رویداد با جزئیات بسیار نگاشته شده است. در آنجا، از آزمایش عیسی به دست ابلیس و از بیرون آمدن بی‌گزند و پیروزمند از این آزمایش نیز سخن می‌رود. 

کلیسا به پیروی از مسیح، روزهء چهل روزه را برقرار کرد، تا با چهل روز اندیشه، نیایش، خودآزمایی و پشیمانی، فرصتی برای آمرزش دینداران فراهم آورد.

کلیسا تندرستی تن و جان هر کس را نیز در نظر گرفته و برای او قانون و مقررات روزه‌داری برقرار کرده است، تا مردم را وا دارد که دورهء معینی از سال را به غذای روحانی اختصاص دهند.

در طول روزهء چهلگان نیایش عشای ربّانی بسته برگزار می‌شود. مراسم تبرّک ازدواج انجام نمی‌گیرد، اما برگزاری مراسم تعمید و نامزدی آزاد است.